Vrienden,

ik had geschreven dat dit verslag vanuit Laos zou komen; dat is niet helemaal waar. Bevind me nu namelijk in Phnom Penh. Voor de geografisch onwetenden, de hoofdstad van Cambodja.Vliegen naarLaos was ongeveer 40 Euro duurder dan vliegen naar Cambodja en aangezien het mij als totaal onafhankelijk reiziger niet echt uitmaakt welke route ik neem was de keuze niet heel moeilijk. Daar komt bij dat Phnom Penh en ik het goed met elkaar kunnen vinden en dat ik zo de kans had om oude bekenden van vorig jaar te ontmoeten. Het weerziensfeestje met Amanda en Lyda was geslaagd, de kater de volgende dag was minder prettig.

Tijdens het tuktuk ritje van het vliegveld naar m'n guesthouseoverviel me een(bijna te) blij en gelukkig gevoel van onafhankelijkheid en tevredenheid. Wat mij betreft mocht dat ritje wel uren duren. Phnom Penh en de prettige chaos in het verkeer lijkt in niets op metropool Bangkok. De stad is veel kleiner, heeft minder auto's en dus minder smog, heeft minder rijkdom, heeft meer armoede, dat dan weer wel... en heeft meer stank. Persoonlijk vind ik het een heerlijke stad.

Tijdens een lange wandeling door de stad bekroop me laatst echter een beetje een gevoel van onbehagen. Heb geprobeerd om mijn oogkleppen af te laten en de o zo selectieve toeristenbril niet op te zetten. Wanneer je dan alle indrukkenongefilterdbinnen laat komen besef je pas wat derde wereld betekend. Ik heb het dan niet over de toeristengetto Siem Reap met z'n tempels (vorig jaar 2 miljoen bezoekers meen ik me te herinneren) of de trekpleisters van Phnom Penh; de Killing Fields en Tuol Sleng (S21). Natuurlijk erg indrukwekkend en historisch van grote waarde, maar bedoel meer de trieste werkelijkheid van vandaag de dag. Ik heb het over het bedelende meisje van een jaar of zes met op haar armhaar naaktebroertje van 2.En over de lijmsnuivende kinderen die je verdwaasd 100 meter na lopen voor een paar Riel. Maar ook over de tuktukchauffeurs die je constant drugs aanbieden waarvan zelfs wjilen HermanBrood zou gaan flippen.Er zijn westerlingen die hier puur voor de goedkope heroine en jaba wonen.Stap een willekeurige bar binnen en grote kans dat je iemand treft met van die glazige ogen die alle kanten oprollen. Er worden hier nog wekelijks mensen opgepakt die zich schuldig maken aan sex met minderjarigen. Eergisteren en stuk in de krant gelezen over een 60 jarige Amerikaan die zich vergrepen heeft aan een 12 jarig meisje. Gelukkig wordt er wel hard gewerkt om dat soort praktijken terug te dringen. Kan nog wel even doorgaan met narigheid, maar denk dat de gemiddelde lezerhet nu wel snapt.

Maar weet je wat me nog het meeste aangrijpt?Datik, ondanks al die narigheid waar je dagelijks over struikelt hier, zonder problemen en schuldgevoelens rustig 30 of 40 dollar per avond verknalaan eten en drinkenen dat ik bij het verlaten van de kroeg al die bedelaars maar lastig en irritant vind. Ik weet niet waar het vandaan komt, maar vind het wel een beetje beangstigend. Is het een soort aangeboren egoisme? Is het een gebrek aan geweten? Is het 'geluk dat je in het westen geboren bent'? Ben ik de enige die dat heeft, of is iedereen van nature zo egocentrisch ingesteld? Onbevlekt ontvangen en gaandeweg je leven verziekt door de wereld om je heen? Of bij voorbaat al kansloos....

Ik heb veel vragen en had gehoopt dat er tijdens deze reis een paar antwoorden zouden komen, maar vraag me af of er op sommige vragen wel antwoorden zijn waar ik echt wat aan heb en die genoeg voldoening geven. Denk nu niet dat ik zwaar depressief en compleet verlaten aan de andere kant van de wereld zit te janken ofzo, dat valt nog wel mee. Wilde gewoon even wat kwijt en schrijven leek me wel een goede optie daarvoor. Ben het 'been there, done this' gezwets wat je in dit wereldje maar al te vaak tegenkomt eigenljk een beetje zat dus vond het tijd voor een ander soort reisverslag.

Ben de laatste dagen een beetje aan het rondneuzen en moet toegeven dat er ook veel goede dingen gebeuren. Er zijn veel ondernemingen bezig met de ontwikkeling van dit land. Infrastructuur, gezondheidszorg, educatie etc. Er zijn ongeveer 3000 dorpenin Cambodjadie niet beschikken over een school. Voor ca. $15.000 koop je een school (inclusief leraar, zonnecollector en pc) voor een dorp en als dank plaatsen ze jouw naam erop. Het is nog belastingaftrekbaar ook!!

Nog één ding wil ik eigenlijk vertellen. Het past niet helemaal binnen dit schrijven, maar geeft wel een indicatie van het verschil tussen een rijk en een arm land. Wel eens van de Olympische Spelen gehoord? Cambodja deed er dit jaarmet vier sportersaan mee. Veruit de bekendste is een marathonloper waarvan ik de naam een kwijt ben, excuses hiervoor. Deze jongen is in Beijing als 78e (van de 85 lopers), zonder een verbetering van z'n persoonlijk record, geeindigd. Hij was eigenlijk een beetje teleurgesteldover z'n eigen prestatie, maar had volgens mij wel goede argumenten. Door gebrek aan geld had hij niet de beschikking over goede loopschoenen. Volgens mij toch een basisvereiste wil je de olympische 42 kilometer volbrengen. Zie je P. van de Hoogeband al in z'n shorts deelnemen omdat er geen geld is voor een goede Speedo? Afijn, deze jongen vond de Spelen een prachtige ervaring en is vastbesloten om keihard te werken voor Londen 2012. Vraag me alleen af of zijn topsport inkomen van $50 per maand voldoende is om dat te volbrengen. Ironisch genoeg had hij geen last van de smog waar de andere marathonlopers zo over klaagden. Ik citeer: 'ik ben hetgewend om tussen de auto's te trainen op de openbare weg, aangezien er geenfatsoenlijke hardloopbaan beschikbaar is.'......Lees net op internet dat elke deelnemer $200 dollar beloning krijgt. Dat dan weer wel....

Als het bevalt ga ikhet vaker doen; gewoon een stuk schrijven overeen gebeurtenis, overiemand,over mezelf, over iets leuks, over iets minder leuks. Verwacht geen filosofisch, levensbeschouwende argumenten van eenzeer intelligent en gewaardeerdschrijfwonder. Zie het maar gewoon als het dagboek van een joker....